غیرِ ناپیدا

آن مرغ بلند آشیانه

چون کرد هوای دام و دانه

پرواز گرفت و گشت ظاهر

از سایه ی پرّ او زمانه

مرغی که دو کون سایه ی اوست

در سایه ی خویش کرد خانه

مرغ دل ما ز هر دو عالم

اندر بر او گرفت لانه

آن مرغ شِگَرف ذات عشقست

بی مثل و مقدس و یگانه

او راست نعوت بی نهایت

او راست صفات بیکرانه

بحریست که هر زمان ز موجش

صد بحر دگر شود روانه

با خویش همیشه عشق بازد

با خویشتن است جاودانه

معشوقه و عشق و عاشق آمد

آیینه و زلف و روی و شانه

بر صورت خویش گشته عاشق

بر غیر نهاده صد بهانه

آوازه ی خود شنیده از خود

تهمت بنهاده بر چغانه

از نغمه ی خویشتن شنیده

هر لحظه سرود عاشقانه

بر نغمه ی خود سماع کرده

بی مطرب و بی دَف و تورانه

فی الجمله ز غیر نیست پیدا

هم نام و نشان و هم نشانه

ای مغربی ضعیف ناچیز

باری تو که ای در این میانه

جناب شمس مغربی