روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

 

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

 

ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا

گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

 

 

زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات

ای دل خام طمع، این سخن از یاد ببر

 

سینه گو شعله ی آتشکده ی فارس بکُش

دیده گو آب رخ دجله ی بغداد ببر

 

دولت پیر مغان باد که باقی سهل است

دیگری گو برو و نام من از یاد ببر

مرغِ بلندِ آشیانه

آن مرغ بلند آشیانه

چون کرد هوای دام و دانه

 

پرواز گرفت و گشت ظاهر

از سایه ی پرّ او زمانه

 

مرغی که دو کون سایه ی اوست

در سایه ی خویش کرد خانه

 

مرغ دل ما ز هر دو عالم

اندر بر او گرفت لانه

 

آن مرغ شِگَرف ذات عشقست

بی مثل و مقدس و یگانه