مرغِ بلندِ آشیانه

آن مرغ بلند آشیانه

چون کرد هوای دام و دانه

 

پرواز گرفت و گشت ظاهر

از سایه ی پرّ او زمانه

 

مرغی که دو کون سایه ی اوست

در سایه ی خویش کرد خانه

 

مرغ دل ما ز هر دو عالم

اندر بر او گرفت لانه

 

آن مرغ شِگَرف ذات عشقست

بی مثل و مقدس و یگانه