روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

 

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

 

ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا

گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

 

 

زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات

ای دل خام طمع، این سخن از یاد ببر

 

سینه گو شعله ی آتشکده ی فارس بکُش

دیده گو آب رخ دجله ی بغداد ببر

 

دولت پیر مغان باد که باقی سهل است

دیگری گو برو و نام من از یاد ببر

سعی نابرده درین راه به جایی نرسی

مزد اگر می طلبی طاعت استاد ببر

 

روز مرگم نفسی وعده ی دیدار بده

وانگهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر

 

دوش می گفت به مژگان درازت بکُشم

یا رب از خاطرش اندیشه ی بیداد ببر

 

حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار

برو از درگهش این ناله و فریاد ببر

 

جناب حافظ